week 5
20 Mei 2013 | Oeganda, Kampala
Na een ontspannen weekend in Jinja waarbij we Colin, Dana en Roderick ook weer hebben ontmoet, beginnen we vol goede moed aan onze nieuwe stage.
Op de maandag staat er al gelijk het een en ander gepland. Om 10.00 uur starten we met het veldwerk. Het doel van het veldwerk is tienermoeders en jongeren mobiliseren. Deze mensen hebben niet de mogelijkheid om naar school te gaan dus PPDR heeft een project opgezet om ze de gelegenheid te geven een vak te leren. Op deze manier hopen wij iets voor hun te kunnen betekenen. PPDR organiseert verschillende meetings om achter de interesse's te komen waarna ieder een weg in zal slaan.
Maar eerst dienen we ze te benaderen. Omdat voor hun de drempel te hoog is om zelf naar PPDR toe te stappen, probeert PPDR via deze weg de drempel te verlagen. In de hoop dat ze de interesse wekken en starten met het project.
Het project biedt verschillende mogelijkheden zoals; kledingmaker, kapper, computercursus, ...
Aan sommige projecten zit een kleine vergoeding aan verbonden andere worden gratis aangeboden.
Het is mooi om te zien dat de vrijwilligers van PPDR graag wat willen doen voor andere Congolese vluchtelingen. Ze weten wat ze meemaken en willen hen graag daarbij helpen. Zo helpen ze de jongeren en tienermoeders een vak te beheersen waardoor hun zelfstandigheid groeit. Daarentegen betalen zij een kleine bijdrage aan PPDR wat weer aan andere projecten kan worden uitbesteed.
We splitsen de groep op in twee. Groep 1 bestaat uit Eric (coach tienermoeders), Jovia (stagiaire) en Marilou. Groep 2 uit Joyeux (administratie en secretariaat), Stacey (stagiaire) en Sanne. Beiden groepen vertrekken vanuit het kantoor de buurt 'Kisenyi' in. Deze buurt, waar tevens ook het kantoor van PPDR ligt, staat bekend om de hoge aantallen in Congolese vluchtelingen.
Het was een indrukwekkende ervaring. Ten eerste omdat wij nooit zulke ellende met eigen ogen hebben gezien en gehoord. Ook de voorzieningen en omstandigheden waar dit grote deel van de bevolking in leeft, maakt indruk. Geen elektriciteit, geen stromend water, het enige water dat er stroomt is een open riolering. Op iedere hoek heeft zich een vuilnisbelt gecreëerd, wat de geur niet echt bevorderd.
Naast alle indrukken van de levensomstandigheden gaan we in gesprek met vluchtelingen. In de hoop iets voor hen te kunnen betekenen. De gesprekken zijn erg emotioneel beladen. Wat deze mensen allemaal mee hebben moeten maken, kunnen wij ons niet voorstellen. Zo heeft Marilou gesproken met een meisje van 19 jaar die was gevlucht uit Congo. Haar beide ouders zijn overleden waardoor zij voor haar zes broertjes en zusjes moet zorgen. Hierbij krijgt zij geen hulp. Om dit te kunnen bekostigen is zij de prostitutie ingegaan. Waarover zij verteld dat ze 500 shilling per keer krijgt, dat is omgerekend 1,50 euro, en dat sommige mannen zelfs nog zonder dat te betalen vertrekken. Dat zij dit werk doet, is bekend bij haar buren waardoor ze in de buurt geregeld wordt uitgejoeld. Dit te horen, maakt bij ons het nodige los. Naast deze heftige interviews hebben ook de omstandigheden ons een inzicht gegeven in de staat van armoede waarin deze mensen verkeren. In Nederland hebben wij echt geen idee van armoede. De armoedegrens die wij hanteren is hier een luxe. Het zet ons behoorlijk aan het denken en we hebben het naderhand nog geregeld over gehad.
Na een aantal interviews vertrekken beide groepen weer terug naar het kantoor waarna wij vertrekken naar het guesthouse om een report te schrijven. Aan de hand van dit report zullen er verdere acties worden ondernomen.
We werken de interviews uit en voegen alle contactgegevens samen. Dit report wordt de volgende dag met onze collega's besproken, om in te schatten wat wij kunnen betekenen voor deze mensen.
Op woensdag, waar eigenlijk nog een huisbezoek gepland stond, besluiten we gezamenlijk niet nog een keer op huisbezoek te gaan maar eerst de opkomst van de meeting op vrijdag af te wachten. Ze zijn tevreden over onze uitwerkingen en zijn ervan overtuigd iets te kunnen betekenen voor de gesproken jongeren en tienermoeders. Na dit korte overleg volgt er nog een administratieve meeting waarin de nodige veranderingen worden besproken. Sanne verteld over de voortgang van de interviews en job descriptions waarna we in het guesthouse ons werk vervolgen.
Wel is er nog enige onduidelijkheid over hoe we de tienermoeders en jongeren gaan inlichten over de meeting. Omdat het een onafhankelijke organisatie is, is er ook geen budget. Ze moeten het doen met verschillende giften maar deze geldstroom is niet constant. Hierdoor ontbreekt er budget voor airtime om de benaderde in te lichten. Wel heeft iedere groep op het moment van spreken de tijd doorgegeven. We hopen dat dit voldoende is.
Dan zitten we daar vrijdag om 10.00 uur. De opkomst is niet heel groot, zon tien tienermoeders waarbij er binnen een uur nog drie jongeren zich aansluiten. Jovia en Eric heten iedereen welkom. Waarbij Jovia de meeting opent. We starten met een korte introductie. Sanne maakt aantekeningen en Eric vertaalt waar nodig is naar het Swahili en Frans.
De meesten zijn erg verlegen en praatten niet graag over hun belevenissen. Wanneer er wordt gevraagd wat op dit moment hun grootste zorg is, beantwoordt iedereen met 'poverty'. Waar Jovia erg goed op anticipeert door de vragen wat te tot zover hebben ondernomen om de armoedige omstandigheden te verbeteren. Dan blijven velen stil.
Vervolgens legt ze uit wat PPDR voor ze kan betekenen en wat hun mogelijkheden zijn. Waarna ze individueel korte vragen stelt om een beeld te krijgen welke interesses en mogelijkheden ieder heeft.
Tenslotte sluiten we de meeting en neemt Jovia er nog een aantal apart. Omdat wij een meeting met Eye4Africa hebben, vertrekken wij naar het guesthouse.
De bijeenkomst bestaat uit een gedeelte intervisie waarna we afsluiten met de film 'de bijsluiter van goeddoen'.
We bespreken gezamenlijk onze activiteiten, bevindingen en ervaringen waarna een specifieke situatie besproken gaat worden. Ik geef aan dat zij een situatie ter sprake wilt brengen. Het betreft een situatie die zich bij ons op stage heeft voorgedaan. Aan de hand van de A4-methode, wat staat voor aangeven, analyseren, alternatieven en afspraken met als doel door middel van het stellen van vragen tot een oplossing te komen, gaan wij dieper in op de voorgestelde situatie.
Ik krijg de gelegenheid om de situatie uit te leggen waarna de andere studenten vragen mogen stellen maar nog niet met een oplossing mogen komen. De situatie is als volgt; op stage ondersteunen wij het project tienermoeders. Na een bezoek te hebben gebracht aan de tienermoeders en jongeren die potientele kandidaten vormen voor het project wordt er een meeting georganiseerd. Deze meeting heeft als doel de kandidaten te informeren over de mogelijkheden binnen het project. Wanneer de kandidaten telefonisch ingelicht dienen te worden, ontbreekt er echter geld voor airtime. Tijdens het gesprek over het ontbreken van geld voor airtime wordt er niet direct aan ons gevraagd of wij de airtime willen financieren maar ze laten wel doorschemeren dat wij het eventueel makkelijk kunnen missen. En daar hebben ze eigelijk gelijk in. Alleen was het de eerste week en zijn wij gewaarschuwd dat wanneer je een vinger geeft ze je hele hand pakken. Dus houden wij de boot af. Marilou vraagt zich alleen af of er een betere aanpak bestaat in deze situaties? Of er een middenweg is?
Door de medestudenten worden er vragen gesteld als: 'Zou je het wel doen tijdens een stageperiode in Nederland? Kun je het begrijpen? Wordt het in de groep gevraagd?'
Na de beantwoording van deze vragen komen bij het volgende stap; analyseren. Hoe komt dit probleem dit probleem? En wat houdt het in stand?
Waarop ieder het probleem analyseert met uitkomsten als; het verschil tussen Nederland en Oeganda is groot. Qua rijkdom hanteren ze in Oeganda een andere standaard. Op stage zitten wij achter onze macbook en ipad wat als status wordt gezien. Apple staat hier op een voetstuk. Status wordt geassocieerd met rijkdom. Daarnaast wordt ook aangekaart dat wanneer er geen direct antwoord wordt gegeven de kwetsbaarheid zichtbaar wordt wat de toegankelijkheid vergroot.
Daarna mogen er alternatieven worden voorgesteld om antwoord te geven op hoe ik om kan gaan met mensen die mij werkgerelateerd indirect om geld vragen. Er worden voorstellen gedaan als; meer duidelijkheid creeeren, directer zijn, onderliggende verwachtingen naar boven brengen, patroon ontdekken door middel van afwachten en kijken of het in de komende weken ook ter sprake komt.
Op de maandag staat er al gelijk het een en ander gepland. Om 10.00 uur starten we met het veldwerk. Het doel van het veldwerk is tienermoeders en jongeren mobiliseren. Deze mensen hebben niet de mogelijkheid om naar school te gaan dus PPDR heeft een project opgezet om ze de gelegenheid te geven een vak te leren. Op deze manier hopen wij iets voor hun te kunnen betekenen. PPDR organiseert verschillende meetings om achter de interesse's te komen waarna ieder een weg in zal slaan.
Maar eerst dienen we ze te benaderen. Omdat voor hun de drempel te hoog is om zelf naar PPDR toe te stappen, probeert PPDR via deze weg de drempel te verlagen. In de hoop dat ze de interesse wekken en starten met het project.
Het project biedt verschillende mogelijkheden zoals; kledingmaker, kapper, computercursus, ...
Aan sommige projecten zit een kleine vergoeding aan verbonden andere worden gratis aangeboden.
Het is mooi om te zien dat de vrijwilligers van PPDR graag wat willen doen voor andere Congolese vluchtelingen. Ze weten wat ze meemaken en willen hen graag daarbij helpen. Zo helpen ze de jongeren en tienermoeders een vak te beheersen waardoor hun zelfstandigheid groeit. Daarentegen betalen zij een kleine bijdrage aan PPDR wat weer aan andere projecten kan worden uitbesteed.
We splitsen de groep op in twee. Groep 1 bestaat uit Eric (coach tienermoeders), Jovia (stagiaire) en Marilou. Groep 2 uit Joyeux (administratie en secretariaat), Stacey (stagiaire) en Sanne. Beiden groepen vertrekken vanuit het kantoor de buurt 'Kisenyi' in. Deze buurt, waar tevens ook het kantoor van PPDR ligt, staat bekend om de hoge aantallen in Congolese vluchtelingen.
Het was een indrukwekkende ervaring. Ten eerste omdat wij nooit zulke ellende met eigen ogen hebben gezien en gehoord. Ook de voorzieningen en omstandigheden waar dit grote deel van de bevolking in leeft, maakt indruk. Geen elektriciteit, geen stromend water, het enige water dat er stroomt is een open riolering. Op iedere hoek heeft zich een vuilnisbelt gecreëerd, wat de geur niet echt bevorderd.
Naast alle indrukken van de levensomstandigheden gaan we in gesprek met vluchtelingen. In de hoop iets voor hen te kunnen betekenen. De gesprekken zijn erg emotioneel beladen. Wat deze mensen allemaal mee hebben moeten maken, kunnen wij ons niet voorstellen. Zo heeft Marilou gesproken met een meisje van 19 jaar die was gevlucht uit Congo. Haar beide ouders zijn overleden waardoor zij voor haar zes broertjes en zusjes moet zorgen. Hierbij krijgt zij geen hulp. Om dit te kunnen bekostigen is zij de prostitutie ingegaan. Waarover zij verteld dat ze 500 shilling per keer krijgt, dat is omgerekend 1,50 euro, en dat sommige mannen zelfs nog zonder dat te betalen vertrekken. Dat zij dit werk doet, is bekend bij haar buren waardoor ze in de buurt geregeld wordt uitgejoeld. Dit te horen, maakt bij ons het nodige los. Naast deze heftige interviews hebben ook de omstandigheden ons een inzicht gegeven in de staat van armoede waarin deze mensen verkeren. In Nederland hebben wij echt geen idee van armoede. De armoedegrens die wij hanteren is hier een luxe. Het zet ons behoorlijk aan het denken en we hebben het naderhand nog geregeld over gehad.
Na een aantal interviews vertrekken beide groepen weer terug naar het kantoor waarna wij vertrekken naar het guesthouse om een report te schrijven. Aan de hand van dit report zullen er verdere acties worden ondernomen.
We werken de interviews uit en voegen alle contactgegevens samen. Dit report wordt de volgende dag met onze collega's besproken, om in te schatten wat wij kunnen betekenen voor deze mensen.
Op woensdag, waar eigenlijk nog een huisbezoek gepland stond, besluiten we gezamenlijk niet nog een keer op huisbezoek te gaan maar eerst de opkomst van de meeting op vrijdag af te wachten. Ze zijn tevreden over onze uitwerkingen en zijn ervan overtuigd iets te kunnen betekenen voor de gesproken jongeren en tienermoeders. Na dit korte overleg volgt er nog een administratieve meeting waarin de nodige veranderingen worden besproken. Sanne verteld over de voortgang van de interviews en job descriptions waarna we in het guesthouse ons werk vervolgen.
Wel is er nog enige onduidelijkheid over hoe we de tienermoeders en jongeren gaan inlichten over de meeting. Omdat het een onafhankelijke organisatie is, is er ook geen budget. Ze moeten het doen met verschillende giften maar deze geldstroom is niet constant. Hierdoor ontbreekt er budget voor airtime om de benaderde in te lichten. Wel heeft iedere groep op het moment van spreken de tijd doorgegeven. We hopen dat dit voldoende is.
Dan zitten we daar vrijdag om 10.00 uur. De opkomst is niet heel groot, zon tien tienermoeders waarbij er binnen een uur nog drie jongeren zich aansluiten. Jovia en Eric heten iedereen welkom. Waarbij Jovia de meeting opent. We starten met een korte introductie. Sanne maakt aantekeningen en Eric vertaalt waar nodig is naar het Swahili en Frans.
De meesten zijn erg verlegen en praatten niet graag over hun belevenissen. Wanneer er wordt gevraagd wat op dit moment hun grootste zorg is, beantwoordt iedereen met 'poverty'. Waar Jovia erg goed op anticipeert door de vragen wat te tot zover hebben ondernomen om de armoedige omstandigheden te verbeteren. Dan blijven velen stil.
Vervolgens legt ze uit wat PPDR voor ze kan betekenen en wat hun mogelijkheden zijn. Waarna ze individueel korte vragen stelt om een beeld te krijgen welke interesses en mogelijkheden ieder heeft.
Tenslotte sluiten we de meeting en neemt Jovia er nog een aantal apart. Omdat wij een meeting met Eye4Africa hebben, vertrekken wij naar het guesthouse.
De bijeenkomst bestaat uit een gedeelte intervisie waarna we afsluiten met de film 'de bijsluiter van goeddoen'.
We bespreken gezamenlijk onze activiteiten, bevindingen en ervaringen waarna een specifieke situatie besproken gaat worden. Ik geef aan dat zij een situatie ter sprake wilt brengen. Het betreft een situatie die zich bij ons op stage heeft voorgedaan. Aan de hand van de A4-methode, wat staat voor aangeven, analyseren, alternatieven en afspraken met als doel door middel van het stellen van vragen tot een oplossing te komen, gaan wij dieper in op de voorgestelde situatie.
Ik krijg de gelegenheid om de situatie uit te leggen waarna de andere studenten vragen mogen stellen maar nog niet met een oplossing mogen komen. De situatie is als volgt; op stage ondersteunen wij het project tienermoeders. Na een bezoek te hebben gebracht aan de tienermoeders en jongeren die potientele kandidaten vormen voor het project wordt er een meeting georganiseerd. Deze meeting heeft als doel de kandidaten te informeren over de mogelijkheden binnen het project. Wanneer de kandidaten telefonisch ingelicht dienen te worden, ontbreekt er echter geld voor airtime. Tijdens het gesprek over het ontbreken van geld voor airtime wordt er niet direct aan ons gevraagd of wij de airtime willen financieren maar ze laten wel doorschemeren dat wij het eventueel makkelijk kunnen missen. En daar hebben ze eigelijk gelijk in. Alleen was het de eerste week en zijn wij gewaarschuwd dat wanneer je een vinger geeft ze je hele hand pakken. Dus houden wij de boot af. Marilou vraagt zich alleen af of er een betere aanpak bestaat in deze situaties? Of er een middenweg is?
Door de medestudenten worden er vragen gesteld als: 'Zou je het wel doen tijdens een stageperiode in Nederland? Kun je het begrijpen? Wordt het in de groep gevraagd?'
Na de beantwoording van deze vragen komen bij het volgende stap; analyseren. Hoe komt dit probleem dit probleem? En wat houdt het in stand?
Waarop ieder het probleem analyseert met uitkomsten als; het verschil tussen Nederland en Oeganda is groot. Qua rijkdom hanteren ze in Oeganda een andere standaard. Op stage zitten wij achter onze macbook en ipad wat als status wordt gezien. Apple staat hier op een voetstuk. Status wordt geassocieerd met rijkdom. Daarnaast wordt ook aangekaart dat wanneer er geen direct antwoord wordt gegeven de kwetsbaarheid zichtbaar wordt wat de toegankelijkheid vergroot.
Daarna mogen er alternatieven worden voorgesteld om antwoord te geven op hoe ik om kan gaan met mensen die mij werkgerelateerd indirect om geld vragen. Er worden voorstellen gedaan als; meer duidelijkheid creeeren, directer zijn, onderliggende verwachtingen naar boven brengen, patroon ontdekken door middel van afwachten en kijken of het in de komende weken ook ter sprake komt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
